Βγήκε πάλι ο ήλιος

Όλα βρήκαν το ρυθμό τους στο μικρό γαλατικό χωριό. Η καταιγίδα πέρασε και ένα τεράστιο ουράνιο τόξο απλώθηκε πάνω από τους πρώτους ανοιξιάτικους ανθούς που έκαναν την εμφάνισή τους στο πέρασμα της πρωϊνής δροσοσταλίδας. Burp. Ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα γιγάντιο βήμα για την ανθρωπόπτητα. . Έτσι θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει την ιδέα της διάσημης πλέον αδερφής μου να ανοίξει ένα απλό blog. Ποιος να το λεγε ότι ένας τέτοιος ανύποπτος κατά τα άλλα άνθρωπος θα προκαλούσε με μια του κίνηση τόσες αλυσιδωτές αντιδράσεις και θα έκανε τους πάντες να χορέψουν στον σκοπό της. Τanzmanian devil κανονικός. Και τί φταίει για αυτό; Κάποιο καλά κρυμμένο ταλέντο; Μήπως κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα; Μπά! Αφασία, αφέλεια, ασχετοσύνη, είναι ίσως λέξεις που θα ταίριαζαν καλύτερα να περιγράψουν τα πώς και τα γιατί αυτού του παλαβού μήνα στα ίντερνετς και τελικά στο ίδιο μου το σπίτι. Πρώτα το φόρα-παρτίδα μπάσιμο της αδερφής μου, ύστερα οι φίλες της οι τσούπρες που δεν έχασαν την ευκαιρία (una fatsa-una ratsa), μετά η λάθος-κίνηση, η παρεξήγηση, το μπέρδεμα, το στράβωμα, το δράμα, το κλάμα και ύστερα η αγάπη, η συμφιλίωση, τα πουλάκια που κελαηδούν. A big fat greek άρλεκιν in a theater near you!

Τέλος πρώτου κύκλου... Τί άλλο μας επιφυλλάσει η μοίρα κανείς δεν το ξέρει. Απ΄ότι φαίνεται οι ασκοί του αιόλου άνοιξαν για τα καλά. Ε ρε φίλε, πώς μπλέξαμε έτσι;